கலைக் களஞ்சியம்
கம்ப இராமாயணம் - 4. சடாயு காண் படலம்
கழுகின் வேந்தன் சடாயுவை காணல்
|
நடந்தனர் காவதம் பலவும்; நல் நதி கிடந்தன, நின்றன; கிரிகள் கேண்மையின் தொடர்ந்தன, துவன்றின; சூழல் யாவையும் கடந்தனர்; கண்டனர் கழுகின் வேந்தையே. | 1 |
|
உருக்கிய சுவணம் ஒத்து, உதயத்து உச்சி சேர் அருக்கன் இவ் அகல் இடத்து அலங்கு திக்கு எல்லாம் தெரிப்புறு செறி சுடர்ச் சிகையினால் சிறை விரித்து இருந்தனன் என, விளங்குவான் தனை, | 2 |
|
முந்து ஒரு கரு மலை முகட்டு முன்றிலின் சந்திரன் ஒளியொடு தழுவச் சார்த்திய, அந்தம் இல் கனை கடல் அமரர் நாட்டிய, மந்தரகிரி என வயங்குவான் தனை. | 3 |
|
மால் நிற விசும்பு எழில் மறைய, தன் மணிக் கால் நிறச் சேயொளி கதுவ, கண் அகல் நீல் நிற வரையினில் பவள நீள் கொடி போல் நிறம் பொலிந்தென, பொலிகின்றான் தனை, | 4 |
|
தூய்மையன், இருங் கலை துணிந்த கேள்வியன், வாய்மையன், மறு இலன், மதியின் கூர்மையன், ஆய்மையின் மந்திரத்து அறிஞன் ஆம் எனச் சேய்மையின் நோக்குறு சிறு கணான் தனை, | 5 |
|
வீட்டி வாள் அவுணரை, விருந்து கூற்றினை ஊட்டி, வீழ் மிச்சில் தான் உண்டு, நாள்தொறும் தீட்டி, மேல் இந்திரன் சிறு கண் யானையின் தோட்டிபோல் தேய்ந்து ஒளிர் துண்டத்தான் தனை, | 6 |
|
கோள் இரு-நாலினோடு ஒன்று கூடின ஆளுறு திகிரிபோல் ஆரத்தான் தனை, நீளுறு மேருவின் நெற்றி முற்றிய வாள் இரவியின் பொலி மௌலியான் தனை, | 7 |
|
சொல் பங்கம் உற நிமிர் இசையின் சும்மையை, அல் பங்கம் உற வரும் அருணன் செம்மலை, சிற்பம் கொள் பகல் எனக் கடிது சென்று தீர் கற்பங்கள் எனைப் பல கண்டுளான் தனை, | 8 |
|
ஓங்கு உயர் நெடு வரை ஒன்றில் நின்று, அது தாங்கலது இரு நிலம் தாழ்ந்து தாழ்வுற வீங்கிய வலியினில் இருந்த வீரனை- ஆங்கு அவர் அணுகினர், அயிர்க்கும் சிந்தையார். | 9 |
ஒருவரை ஒருவர் ஐயுறல்
|
'இறுதியைத் தன் வயின் இயற்ற எய்தினான் அறிவு இலி அரக்கன் ஆம்; அல்லனாம் எனின், எறுழ் வலிக் கலுழனே?' என்ன உன்னி, அச் செறி கழல் வீரரும், செயிர்த்து நோக்கினார். | 10 |
|
வனை கழல் வரி சிலை மதுகை மைந்தரை, அனையவன் தானும் கண்டு, அயிர்த்து நோக்கினான் - 'வினை அறு நோன்பினர் அல்லர்; வில்லினர்; புனை சடை முடியினர்; புலவரோ?' எனா. | 11 |
|
'புரந்தரன் முதலிய புலவர் யாரையும் நிரந்தரம் நோக்குவென்; நேமியானும், அவ் வரம் தரும் இறைவனும், மழுவலாளனும், கரந்திலர் என்னை; யான் என்றும் காண்பெனால். | 12 |
|
'காமன் என்பவனையும், கண்ணின் நோக்கினேன்; தாமரைச் செங் கண் இத் தடங் கை வீரர்கள் பூ மரு பொலங் கழற் பொடியினோடும், ஒப்பு ஆம் என அறிகிலென்; ஆர்கொலாம் இவர்? | 13 |
|
'உலகு ஒரு மூன்றும் தம் உடைமை ஆக்குறும் அலகு அறும் இலக்கணம் அமைந்த மெய்யினர்; மலர்மகட்கு உவமையாளோடும் வந்த இச் சிலை வலி வீரரைத் தெரிகிலேன்' எனா, | 14 |
|
'கரு மலை செம் மலை அனைய காட்சியர்; திரு மகிழ் மார்பினர்; செங் கண் வீரர்தாம், அருமை செய் குணத்தின் என் துணைவன் ஆழியான் ஒருவனை, இருவரும் ஒத்துளார் அரோ.' | 15 |
'யார்?' எனச் சடாயு வினவல்
|
எனப் பல நினைப்பு இனம் மனத்துள் எண்ணுவான், சினப் படை வீரர்மேல் செல்லும் அன்பினான், 'கனப் படை வரி சிலைக் காளை நீவிர் யார்? மனப்பட, எனக்கு உரைவழங்குவீர்' என்றான். | 16 |
தயரதன் மைந்தர் என அறிந்த சடாயு மகிழ்தல்
|
வினவிய காலையில், மெய்ம்மை அல்லது புனை மலர்த் தாரவர் புகல்கிலாமையால், 'கனை கடல் நெடு நிலம் காவல் ஆழியான், வனை கழல் தயரதன், மைந்தர் யாம்' என்றார். | 17 |
|
உரைத்தலும், பொங்கிய உவகை வேலையன், தரைத்தலை இழிந்து, அவர்த் தழுவு காதலன், 'விரைத் தடந் தாரினான், வேந்தர் வேந்தன் தன், வரைத் தடந் தோள் இணை வலியவோ?' என்றான். | 18 |
தயரதன் மறைவு அறிந்த சடாயுவின் துயரம்
|
'மறக்க முற்றாத தன் வாய்மை காத்து அவன் துறக்கம் உற்றான்' என, இராமன் சொல்லலும், இறக்கம் உற்றான் என ஏக்கம் எய்தினான்; உறக்கம் உற்றான் என உணர்வு நீங்கினான். | 19 |
|
தழுவினர், எடுத்தனர், தடக் கையால்; முகம் கழுவினர் இருவரும், கண்ணின் நீரினால்; வழுவிய இன் உயிர் வந்த மன்னனும், அழிவுறு நெஞ்சினன், அரற்றினான் அரோ. | 20 |
|
'பரவல் அருங்கொடைக்கும், நின்தன் பனிக் குடைக்கும் பொறைக்கும், நெடும் பண்பு தோற்ற கரவல் அருங் கற்பகமும், உடுபதியும், கடல் இடமும், களித்து வாழ- புரவலர்தம் புரவலனே! பொய்ப் பகையே! மெய்க்கு அணியே! புகழின் வாழ்வே!- இரவலரும், நல் அறமும், யானும், இனி என் பட நீத்து ஏகினாயே? | 21 |
|
'அலங்காரம் என உலகுக்கு அமுது அளிக்கும் தனிக் குடையாய்! ஆழி சூழ்ந்த நிலம் காவல் அது கிடக்க, நிலையாத நிலை உடையேன் நேய நெஞ்சின் நலம் காண் நடந்தனையோ? நாயகனே! தீவினையேன், நண்பினின்றும், விலங்கு ஆனேன் ஆதலினால்,விலங்கினேன்;இன்னும் உயிர்விட்டிலேனால். | 22 |
|
'தயிர் உடைக்கும் மத்து என்ன உலகை நலி சம்பரனைத் தடிந்த அந் நாள், அயிர் கிடக்கும் கடல் வலயத்தவர் அறிய, "நீ உடல்; நான் ஆவி" என்று செயிர் கிடத்தல் செய்யாத திரு மனத்தாய்! செப்பினாய்; திறம்பா, நின் சொல்; உயிர் கிடக்க, உடலை விசும்பு ஏற்றினார், உணர்வு இறந்த கூற்றினாரே | 23 |
|
'எழுவது ஓர் இசை பெருக, இப்பொழுதே, ஒப்பு அரிய எரியும் தீயில் விழுவதே நிற்க, மட மெல்லியலார்- தம்மைப்போல் நிலத்தின்மேல் வீழ்ந்து அழுவதே யான்?' என்னா, அறிவுற்றான் என எழுந்து, ஆங்கு அவரை நோக்கி, 'முழுவது ஏழ் உலகு உடைய மைந்தன்மீர்! கேண்மின்' என முறையின் சொல்வான்: | 24 |
சடாயு இறக்கத் துணிதல்
|
'அருணன் தன் புதல்வன் யான்; அவன் படரும் உலகு எல்லாம் படர்வேன்; ஆழி இருள் மொய்ம்பு கெடத் துரந்த தயரதற்கு இன் உயிர்த் துணைவன்; இமையோரோடும் வருணங்கள் வகுத்திட்ட காலத்தே வந்து உதித்தேன்; கழுகின் மன்னன்;- தருணம் கொள் பேர் ஒளியீர்!-சம்பாதிபின் பிறந்த சடாயு' என்றான். | 25 |
|
ஆண்டு அவன் ஈது உரைசெய்ய, அஞ்சலித்த மலர்க்கையார் அன்பினோடும் மூண்ட பெருந் துன்பத்தால் முறை முறையின் நிறை மலர்க்கண் மொய்த்த நீரார்,- பூண்ட பெரும் புகழ் நிறுவி; தம் பொருட்டால் பொன்னுலகம் புக்க தாதை, மீண்டனன்வந்தான்அவனைக்கண்டனரே ஒத்தனர்-அவ்விலங்கல்தோளார். | 26 |
|
மருவ இனிய குணத்தவரை இரு சிறகால் உறத் தழுவி, 'மக்காள்! நீரே உரிய கடன் வினையேற்கும் உதவுவீர்; உடல் இரண்டுக்கு உயிர் ஒன்று ஆனான் பிரியவும், தான் பிரியாதே இனிது இருக்கும் உடல் பொறை ஆம்; பீழை பாராது, எரி அதனில் இன்றே புக்கு இறவேனேல்,இத் துயரம் மறவேன்' என்றான் | 27 |
சடாயுவை இராம இலக்குவர் தடுத்தல்
|
'உய்விடத்து உதவற்கு உரியானும், தன் மெய் விடக் கருதாது, விண் ஏறினான்; இவ் இடத்தினில், எம்பெருமாஅன்! எமைக் கைவிடின், பினை யார் களைகண் உளார்? | 28 |
|
'"தாயின், நீங்க அருந் தந்தையின், தண் நகர் வாயின், நீங்கி, வனம் புகுந்து, எய்திய நோயின் நீங்கினெம் நுன்னின்" என் எங்களை நீயும் நீங்குதியோ?-நெறி நீங்கலாய்!' | 29 |
|
என்று சொல்ல, இருந்து அழி நெஞ்சினன், நின்ற வீரரை நோக்கி நினைந்தவன், '"அன்று அது" என்னின், அயோத்தியின், ஐயன்மீர் சென்றபின் அவற் சேர்குவென் யான்' என்றான். | 30 |
சடாயு இராம இலக்குவர் வனம் புகுந்த காரணத்தை வினாவுதல்
|
'வேந்தன் விண் அடைந்தான் எனின், வீரர் நீர் ஏந்து ஞாலம் இனிது அளியாது, இவண் போந்தது என்னை? புகுந்த என்? புந்தி போய்க் காந்துகின்றது, கட்டுரையீர்' என்றான். | 31 |
|
'தேவர், தானவர், திண் திறல் நாகர், வேறு ஏவர் ஆக, இடர் இழைத்தார் எனின்,- பூ அராவு பொலங் கதிர் வேலினீர்!- சாவர் ஆக்கி, தருவென் அரசு' என்றான். | 32 |
இராமன் இலக்குவனுக்கு குறிப்பால் விடையிறுத்தல்
|
தாதை கூறலும், தம்பியை நோக்கினான் சீதை கேள்வன்; அவனும், தன் சிற்றவை- மாதரால் வந்த செய்கை, வரம்பு இலா ஓத வேலை, ஒழிவு இன்று உணர்த்தினான். | 33 |
இராமனை சடாயு போற்றுதல்
|
'உந்தை உண்மையன் ஆக்கி, உன் சிற்றவை தந்த சொல்லைத் தலைக்கொண்டு, தாரணி, வந்த தம்பிக்கு உதவிய வள்ளலே! எந்தை வல்லது யாவர் வல்லார்?' எனா, | 34 |
|
அல்லித் தாமரைக் கண்ணனை அன்பு உறப் புல்லி, மோந்து, பொழிந்த கண்ணீரினன், 'வல்லை மைந்த!' அம் மன்னையும் என்னையும் எல்லை இல் புகழ் எய்துவித்தாய்' என்றான். | 35 |
சடாயு சீதையைப் பற்றி வினவி அறிதல்
|
பின்னரும், அப் பெரியவன் பெய் வளை அன்னம் அன்ன அணங்கினை நோக்கினான்; 'மன்னர் மன்னவன் மைந்த! இவ் வாணுதல் இன்னள் என்ன இயம்புதியால்' என்றான். | 36 |
|
அல் இறுத்தன தாடகை ஆதியா, வில் இறுத்தது இடை என, மேலைநாள் புல் இறுத்தது யாவும் புகன்று, தன் சொல் இறுத்தனன் - தோன்றல்பின் தோன்றினான். | 37 |
பஞ்சவடியில் தங்க உள்ளதை இராமன் உரைத்தல்
|
கேட்டு உவந்தனன், கேழ் கிளர் மௌலியான்; 'தோட்டு அலங்கலினீர்! துறந்தீர், வள நாட்டின்; நீவிரும் நல்நுதல்தானும் இக் காட்டில் வைகுதிர்; காக்குவென் யான்' என்றான். | 38 |
|
'இறைவ! எண்ணி, அகத்தியன் ஈந்துளது, அறையும் நல் மணி ஆற்றின் அகன் கரைத் துறையுள் உண்டு ஒரு குழல்; அச் சூழல் புக்கு உறைதும்' என்றனன் -உள்ளத்து உறைகுவான். | 39 |
மூவரும் பஞ்சவடி சேர்தல்
|
'பெரிதும் நன்று; அப் பெருந் துறை வைகி, நீர் புரிதிர் மா தவம்; போதுமின்; யான் அது தெரிவுறுத்துவென்' என்று, அவர், திண் சிறை விரியும் நீழலில் செல்ல, விண் சென்றனன். | 40 |
|
ஆய சூழல் அறிய உணர்த்திய தூய சிந்தை அத் தோம் இல் குணத்தினான் போய பின்னை, பொரு சிலை வீரரும் ஏய சோலை இனிது சென்று எய்தினார். | 41 |
|
வார்ப் பொற் கொங்கை மருகியை, மக்களை, ஏற்பச் சிந்தனையிட்டு,-அவ் அரக்கர்தம் சீர்ப்பைச் சிக்கறத் தேறினன் -சேக்கையில் பார்ப்பைப் பார்க்கும் பறவையின் பார்க்கின்றான். | 42 |
மிகைப் பாடல்கள்
|
'தக்கன் நனி வயிற்று உதித்தார் ஐம்பதின்மர் தடங் கொங்கைத் தையலாருள், தொக்க பதின்மூவரை அக் காசிபனும் புணர்ந்தனன்; அத் தோகைமாருள், மிக்க அதிதிப் பெயராள் முப்பத்து முக்கோடி விண்ணோர் ஈன்றாள்; மைக்கருங்கண்திதி என்பாள் அதின் இரட்டி அசுரர்தமைவயிறு வாய்த்தாள். | 24-1 |
|
தானவரே முதலோரைத் தனு பயந்தாள்; மதி என்பாள் மனிதர்தம்மோடு- ஆன வருணங்கள் அவயவத்து அடைவே பயந்தனளால்; சுரபி என்பாள் தேனுவுடன் கந்தருவம் மற்று உள்ள பிற பயந்தாள்; தெரிக்குங்காலை, மானமுடைக் குரோதவசை கழுதை, மரை,ஒட்டை, பிற, வயிறு வாய்த்தாள் | 24-2 |
|
மழை புரை பூங் குழல் விநதை, வான், இடி, மின், அருணனுடன் வயிநதேயன், தழை புரையும் சிறைக் கூகை, பாறுமுதல் பெரும் பறவை தம்மை ஈன்றாள்; இழை புரையும் தாம்பிரை ஊர்க்குருவி, சிவல், காடை, பல பிறவும் ஈன்றாள்; கழை எனும் அக்கொடி பயந்தாள், கொடியுடனே செடி முதலாக் கண்ட எல்லாம். | 24-3 |
|
வெருட்டி எழும் கண பணப்பை வியாளம் எலாம் கத்துரு ஆம் மின்னும் ஈன்றாள்; மருள் திகழும் ஒரு தலைய புயங்கம் எலாம் சுதை என்னும் மாது தந்தாள்; அருட்டை என்னும் வல்லி தந்தாள், ஓந்தி, உடும்பு, அணில்கள் முதலான எல்லாம்; தெருட்டிடும்மாது இளைஈந்தாள்,செலசரம் ஆகியபலவும்,தெரிக்குங்காலை. | 24-4 |
|
'அதிதி, திதி, தனு, அருட்டை, சுதை, கழையே, சுரபி, அணி விநதை, ஆன்ற மதி, இளை, கந்துருவுடனே, குரோதவசை, தாம்பிரை, ஆம் மட நலார்கள், விதி முறையே, இவை அனைத்தும் பயந்தனர்கள்; விநதை சுதன் அருணன் மென் தோள், புது மதி சேர் நுதல், அரம்பைதனைப் புணர, உதித்தனம் யாம், புவனிமீதே | 24-5 |
|
என்று உரைத்த எருவை அரசனைத் துன்று தாரவர் நோக்கித் தொழுது, கண் ஒன்றும் முத்தம் முறை முறையாய் உக- நின்று, மற்று இன்ன நீர்மை நிகழ்த்தினார். | 27-1 |
தேடல் தொடர்பான தகவல்கள்:
4. சடாயு காண் படலம் - Kambar Books - கம்பர் நூல்கள் - Tamil Literature's - தமிழ் இலக்கியங்கள் - என்றான், ஈன்றாள், எல்லாம், இராமன், பயந்தாள், உற்றான், என்பாள், தயரதன், அருணன், நோக்கினான், கழுகின், வேந்தன்