கலைக் களஞ்சியம்
கம்ப இராமாயணம் - 8. மாரீசன் வதைப் படலம்
மாரீசன் இராவணன் வந்த காரணத்தை வினவுதல்
|
இருந்த மாரீசன், அந்த இராவணன் எய்தலோடும், பொருந்திய பயத்தன், சிந்தை பொருமுற்று வெருவுகின்றான், கருந் தட மலை அன்னானை எதிர்கொண்டு, கடன்கள் யாவும் திருந்திய செய்து, செவ்வித் திருமுகம் நோக்கிச் செப்பும். | 1 |
|
'சந்த மலர்த் தண் கற்பக நீழல் தலைவற்கும், அந்தகனுக்கும், அஞ்ச அடுக்கும் அரசு ஆள்வாய்! இந்த வனத்து, என் இன்னல் இருக்கைக்கு, எளியோரின் வந்த கருத்து என்? சொல்லுதி' என்றான் - மருள்கின்றான். | 2 |
சீதையைக் கவர இராவணன் மாரீசனின் துணை வேண்டுதல்
|
'ஆனது அனைத்தும்; ஆவி தரித்தேன், அயர்கின்றேன்; போனது, பொற்பும்; மேன்மையும் அற்றேன், புகழோடும், யான் அது உனக்கு இன்று எங்ஙன் உரைக்கேன் இனி?' என்னா 'வானவருக்கும் நாண அடுக்கும் வசை மன்னோ?' | 3 |
|
'வன்மை தரித்தோர் மானிடர்; மற்று அங்கு, அவர் வாளால் நின் மருகிக்கும் நாசி இழக்கும் நிலை நேர்ந்தார்; என் மரபுக்கும் நின் மரபுக்கும் இதன்மேல் ஓர் புன்மை, தெரிப்பின், வேறு இனி எற்றே? புகல்-வேலோய்! | 4 |
|
'திருகு சினத்தார் முதிர மலைந்தார்; சிறியோர், நாள் பருகினர் என்றால், வென்றி நலத்தின் பழி அன்றோ? இரு கை சுமந்தாய்! இனிதின் இருந்தாய்! இகல் வேல் உன் மருகர் உலந்தார்; ஒருவன் மலைந்தான், வரி வில்லால். | 5 |
|
'வெப்பு அழியாது என் நெஞ்சம் உலர்ந்தேன், விளிகின்றேன்; ஒப்பு இலர் என்றே, போர் செயல் ஒல்லேன்; உடன் வாழும் துப்பு அழி செவ் வாய் வஞ்சியை வௌவ, துணை கொண்டிட்டு, இப் பழி நின்னால் தீரிய வந்தேன், இவண்' என்றான். | 6 |
மாரீசன் இராவணனுக்கு அறிவுரை பகர்தல்
|
இச் சொல் அனைத்தும் சொல்லி, அரக்கன், எரிகின்ற கிச்சின் உருக்கு இட்டு உய்த்தனன் என்னக் கிளராமுன், 'சிச்சி' என, தன் மெய்ச் செவி பொத்தி, தெருமந்தான்; அச்சம் அகற்றி, செற்ற மனத்தோடு அறைகின்றான்; | 7 |
|
'மன்னா! நீ உன் வாழ்வை முடித்தாய்; மதி அற்றாய் உன்னால் அன்று ஈது; ஊழ்வினை என்றே உணர்கின்றேன்; இன்னாவேனும் யான் இது உரைப்பென் இதம்' என்னா, சொன்னான் அன்றே அன்னவனுக்குத் துணிவு எல்லாம். | 8 |
|
'அற்ற கரத்தொடு, உன் தலை நீயே அனல் முன்னில் பற்றினை உய்த்தாய்; பற்பல காலம் பசி கூர உற்று, உயிர் உள்ளே தேய, உலந்தாய்; பினை அன்றோ பெற்றனை செல்வம்? பின் அது இகழ்ந்தால் பெறல் ஆமோ? | 9 |
|
'திறத் திறனாலே, செய் தவம் முற்றித் திரு உற்றாய், மறத் திறனாலோ? சொல்லுதி-சொல் ஆய் மறை வல்லோய்!- அறத் திறனாலே எய்தினை அன்றோ? அது, நீயும் புறத் திறனாலே பின்னும் இழக்கப் புகுவாயோ? | 10 |
|
'நாரம் கொண்டார், நாடு கவர்ந்தார், நடை அல்லா வாரம் கொண்டார், மற்று ஒருவற்காய் மனை வாழும் தாரம் கொண்டார், என்ற இவர் தம்மைத் தருமம் தான் ஈரும் கண்டாய்; கண்டகர் உய்ந்தார் எவர்? ஐயா! | 11 |
|
'அந்தரம் உற்றான், அகலிகை பொற்பால் அழிவுற்றான்; இந்திரன் ஒப்பார், எத்தனையோர் தாம் இழிவுற்றார்? செந் திரு ஒப்பார் எத்தனையோர் நின் திரு உண்பார்; மந்திரம் அற்றார் உற்றது உரைத்தாய், மதி அற்றாய். | 12 |
|
'செய்தாயேனும், தீவினையோடும் பழி அல்லால் எய்தாது, எய்தாது, எய்தின், இராமன், உலகு ஈன்றான், வைதால் அன்ன வாளிகள் கொண்டு, உன் வழியோடும் கொய்தான் அன்றே, கொற்றம் முடித்து, உன் குழு எல்லாம்? | 13 |
|
'என்றால், என்னே? எண்ணலையே நீ, கரன் என்பான், நின் தானைக்கு மேல் உளன் என்னும் நிலை? அம்மா! தன் தானைத் திண் தேரொடும் மாளத் தனு ஒன்றால் கொன்றான்; முற்றும் கொல்ல, மனத்தில் குறிகொண்டான். | 14 |
|
'வெய்யோர் யாரே, வீர விராதன் துணை வெய்யோர்? ஐயோ! போனான், அம்பொடும், உம்பர்க்கு அவன் என்றால், உய்வார் யாரே நம்மில் எனக் கொண்டு, உணர்தோறும், நையாநின்றேன்; நீ இது உரைத்து நலிவாயோ? | 15 |
|
'மாண்டார், மாண்டார்; நீ இனி மாள்வார் தொழில் செய்ய வேண்டா, வேண்டா; செய்திடின், உய்வான் விதி உண்டோ? ஆண்டார் ஆண்டார் எத்தனை என்கேன்? அறம் நோனார் ஈண்டார்; ஈண்டு ஆர் நின்றவர்? எல்லாம் இலர் அன்றோ? | 16 |
|
'எம்பிக்கும் என் அன்னைதனக்கும் இறுதிக்கு ஓர் அம்பு உய்க்கும் போர் வில்லிதனக்கும், அயல் நிற்கும் தம்பிக்கும், என் ஆண்மை தவிர்ந்தே தளர்வுற்றேன்; கம்பிக்கும் என் நெஞ்சு, அவன் என்றே; கவல்கின்றேன். | 17 |
|
'"நின்றும், சென்றும், வாழ்வன யாவும் நிலையாவால்; பொன்றும்" என்னும் மெய்ம்மை உணர்ந்தாய்; புலை ஆடற்கு ஒன்றும் உன்னாய்; என் உரை கொள்ளாய்; உயர் செல்வத்து, என்றும், என்றும், வைகுதி; ஐயா! இனி; என்றான். | 18 |
இராவணன் சினந்து உரைத்தல்
|
'"கங்கை சடை வைத்தவனோடும் கயிலை வெற்பு ஓர் அங்கையின் எடுத்த எனது ஆடு எழில் மணித் தோள் இங்கு ஓர் மனிதற்கு எளிய" என்றனை' என, தன் வெங் கண் எரிய, புருவம் மீதுற, விடைத்தான். | 19 |
|
'நிகழ்ந்ததை நினைத்திலை; என் நெஞ்சின் நிலை, அஞ்சாது இகழ்ந்தனை; எனக்கு இளைய நங்கை முகம் எங்கும் அகழ்ந்த வரை ஒப்பு உற அமைத்தவரை, ஐயா! புகழ்ந்தனை; தனிப் பிழை; பொறுத்தனென் இது' என்றான். | 20 |
மீண்டும் மாரீசன் உரைத்தல்
|
தன்னை முனிவுற்ற தறுகண் தகவிலோனை பின்னை முனிவுற்றிடும் எனத் தவிர்தல் பேணான், 'உன்னை முனிவுற்று உன் குலத்தை முனிவுற்றாய்; என்னை முனிவுற்றிலை; இது என்?' என இசைத்தான். | 21 |
|
'எடுத்த மலையே நினையின், "ஈசன், இகல் வில்லாய் வடித்த மலை, நீ இது, வலித்தி" என, வாரிப் பிடித்த மலை, நாண் இடை பிணித்து ஒருவன் மேல் நாள் ஒடித்த மலை, அண்ட முகடு உற்ற மலை அன்றோ? | 22 |
|
'யாதும் அறியாய்; உரை கொளாய்; இகல் இராமன் கோதை புனையாமுன், உயிர் கொள்ளைபடும் அன்றே; பேதை மதியால், 'இஃது ஓர் பெண் உருவம்" என்றாய்; சீதை உருவோ? நிருதர் தீவினை அது அன்றோ? | 23 |
|
'"உஞ்சு பிழையாய் உறவினோடும்" என உன்னா, நெஞ்சு பறைபோதும்; அது நீ நினையகில்லாய்; அஞ்சும் எனது ஆர் உயிர்; அறிந்து அருகு நின்றார், நஞ்சு நுகர்வாரை, "இது நன்று" எனலும் நன்றோ? | 24 |
|
'ஈசன் முதல் மற்றும் இமையோர் உலகும், மற்றைத் தேசம் முதல் முற்றும், ஓர் இமைப்பின் உயிர் தின்ப- கோசிகன் அளித்த கடவுட் படை, கொதிப்போடு ஆசு இல, கணிப்பு இல, இராமன் அருள் நிற்ப. | 25 |
|
'வேதனை செய் காம விடம் மேலிட மெலிந்தாய்; தீது உரை செய்தாய்; இனைய செய்கை சிதைவு அன்றோ? மாதுலனும் ஆய், மரபின் முந்தை உற வந்தேன், ஈது உரை செய்தேன்; அதனை, எந்தை! தவிர்க' என்றான். | 26 |
மறுத்தால் உன்னை ஒழிப்பேன் என இராவணன் மாரீசனிடம் கூறல்
|
என்ன, உரை இத்தனையும், எத்தனையும் எண்ணிச் சொன்னவனை ஏசின அரக்கர் பதி சொன்னான்; 'அன்னை உயிர் செற்றவனை அஞ்சி உறைகின்றாய்; உன்னை, ஒருவற்கு ஒருவன் என்று உணர்கை நன்றோ? | 27 |
|
'திக்கயம் ஒளிப்ப, நிலை தேவர் கெட, வானம் புக்கு, அவர் இருக்கை புகைவித்து, உலகம் யாவும் சக்கரம் நடத்தும் எனையோ, தயரதன் தன் மக்கள் நலிகிற்பர்? இது நன்று வலி அன்றோ? | 28 |
|
'மூஉலகினுக்கும் ஒரு நாயகம் முடித்தேன்; மேவலர் கிடைக்கின், இதன்மேல் இனியது உண்டோ? ஏவல் செயகிற்றி, எனது ஆணை வழி, எண்ணிக் காவல் செய் அமைச்சர் கடன் நீ கடவது உண்டோ? | 29 |
|
'மறுத்தனை எனப் பெறினும், நின்னை வடி வாளால் ஒறுத்து, மனம் உற்றது முடிப்பென்; ஒழிகல்லேன்; வெறுப்பன கிளத்தலும் இத் தொழிலை விட்டு, என் குறிப்பின் வழி நிற்றி, உயிர்கொண்டு உழலின்' என்றான். | 30 |
மாரீசன் உடன்படல்
|
அரக்கன் அஃது உரைத்தலோடும், அறிந்தனன் அடங்கி, "நெஞ்சம் தருக்கினர் கெடுவர்" என்றல் தத்துவ நிலையிற்று அன்றோ? "செருக்குநர்த் தீர்த்தும்" என்பார்தம்மின் ஆர் செருக்கர்?" என்னா, உருக்கிய செம்பின் உற்ற நீர் என, உரைக்கலுற்றான்: | 31 |
|
'உன் வயின் உறுதி நோக்கி, உண்மையின் உணர்த்தினேன்; மற்று, என் வயின் இறுதி நோக்கி, அச்சத்தால் இசைத்தேன் அல்லேன்; நன்மையும் தீமை அன்றே, நாசம் வந்து உற்ற போது? புன்மையின் நின்ற நீராய்! செய்வது புகல்தி' என்றான். | 32 |
இராவணனின் சூழ்ச்சி
|
என்றலும், எழுந்து புல்லி, ஏறிய வெகுளி நீங்கி, 'குன்று எனக் குவிந்த தோளாய்! மாரவேள் கொதிக்கும் அம்பால் பொன்றலின் இராமன் அம்பால் பொன்றலே புகழ் உண்டு அன்றோ? தென்றலைப் பகையைச் செய்த சீதையைத் தருதி' என்றான். | 33 |
|
ஆண்டையான் அனைய கூற, 'அரக்கர் ஓர் இருவரோடும், பூண்ட என் மானம் தீரத் தண்டகம் புக்க காலை, தூண்டிய சரங்கள் பாய, துணைவர் பட்டு உருள, அஞ்சி மீண்ட யான், சென்று செய்யும் வினை என்கொல்? விளம்புக!' என்றான். | 34 |
|
ஆயவன் அனைய கூற, அரக்கர் கோன், 'ஐய! நொய்து உன் தாயை ஆர் உயிர் உண்டானை, யான் கொலச் சமைந்து நின்றேன்! போய், ஐயா! புணர்ப்பது என்னே என்பது பொருந்திற்று ஒன்றோ? மாயையால் வஞ்சித்து அன்றோ வவ்வுதல் அவளை' என்றான். | 35 |
|
'புறத்து இனி உரைப்பது என்னே? புரவலன் தேவிதன்னைத் திறத்துழி அன்றி, வஞ்சித்து எய்துதல் சிறுமைத்து ஆகும்; அறத்து உளதுஒக்கும் அன்றே? அமர்த்தலை வென்று கொண்டு, உன் மறத் துறை வளர்த்தி, மன்ன!' என்ன மாரீசன் சொன்னான். | 36 |
|
ஆனவன் உரைக்க, நக்க அரக்கர்கோன், 'அவரை வெல்லத் தானையும் வேண்டுமோ? என் தடக் கை வாள் தக்கது அன்றோ? ஏனையர் இறக்கின், தானும் தமியளாய் இறக்கும் அன்றே மானவள்? ஆதலாலே, மாயையின் வலித்தும்' என்றான். | 37 |
|
'தேவியைத் தீண்டாமுன்னம், இவன் தலை சரத்தின் சிந்திப் போம் வகை புணர்ப்பன் என்று, புத்தியால் புகல்கின்றேற்கும் ஆம் வகை ஆயிற்று இல்லை; ஆர் விதி விளைவை ஓர்வார்? ஏவிய செய்வது அல்லால், இல்லை வேறு ஒன்று' என்று, எண்ணா. | 38 |
|
'என்ன மா மாயம் யான் மற்று இயற்றுவது? இயம்புக?' என்றான், 'பொன்னின் மான் ஆகிப் புக்கு, பொன்னை மால் புணர்த்துக' என்ன, 'அன்னது செய்வென்' என்னா, மாரீசன் அமைந்து போனான்; மின்னு வேல் அரக்கர்கோனும் வேறு ஒரு நெறியில் போனான். | 39 |
மாரீசனின் எண்ணமும் செயலும்
|
மேல்நாள் அவர் வில் வலி கண்டமையால், தான் ஆக நினைந்து சமைந்திலனால், 'மான் ஆகுதி' என்றவன் வாள் வலியால், போனான் மனமும், செயலும் புகல்வாம். | 40 |
|
வெஞ் சுற்றம் நினைந்து உகும்; வீரரை வேறு அஞ்சுற்று மறுக்குறும்; ஆழ் குழி நீர் நஞ்சு உற்றுழி, மீனின் நடுக்குறுவான் நெஞ்சு உற்றது ஓர் பெற்றி நினைப்பு அரிதால். | 41 |
|
அக் காலமும், வேள்வியின், அன்று தொடர்ந்து இக் காலும், நலிந்தும் ஓர் ஈறு பெறான்; முக் காலின் முடிந்திடுவான் முயல்வான் புக்கான் அவ் இராகவன் வைகு புனம். | 42 |
மாரீசன் பொன்மானாய்ப் போதல்
|
தன் மானம் இலாத, தயங்கு ஒளி சால் மின் வானமும் மண்ணும் விளங்குவது ஓர் பொன் மான் உருவம் கொடு போயினனால்- நன் மான் அனையாள்தனை நாடுறுவான். | 43 |
|
கலைமான் முதல் ஆயின கண்ட எலாம், அலை மானுறும் ஆசையின், வந்தனவால்- நிலையா மன, வஞ்சனை, நேயம் இலா விலை மாதர்கண் யாரும் விழுந்தெனவே. | 44 |
|
பொய் ஆம் என ஓது புறஞ்சொலினால் நையா இடை நோவ நடந்தனளால்- வைதேவி, தன் வால் வளை மென் கை எனும் கொய்யா மலரால் மலர் கொய்குறுவாள். | 45 |
|
உண்டாகிய கேடு உடையார், துயில்வாய் எண் தானும் இயைந்து இயையா உருவம் கண்டார் எனலாம் வகை, கண்டனவால்- பண்டு ஆரும் உறா இடர்படறுவாள். | 46 |
|
காணா இது, கைதவம் என்று உணராள் பேணாத நலம்கொடு பேணினளால்- வாழ்நாள் அவ் இராவணன் மாளுதலால், வீழ் நாள் இல் அறம் புவி மேவுதலால். | 47 |
மானைக் கண்டு மயங்கிய சீதை இராமனை அணுகுதல்
|
நெற்றிப் பிறையாள் முனம் நின்றிடலும், முற்றிப் பொழி காதலின் முந்துறுவாள், 'பற்றித் தருக என்பென்' எனப் பதையா, வெற்றிச் சிலை வீரனை மேவினளால். | 48 |
|
'ஆணிப் பொனின் ஆகியது; ஆய் கதிரால் சேணில் சுடர்கின்றது; திண் செவி, கால், மாணிக்க மயத்து ஒரு மான் உளதால்; காணத் தகும்' என்றனள், கை தொழுவாள். | 49 |
|
'இம் மான் இந் நிலத்தினில் இல்லை' எனா, எம்மான் இதனைச் சிறிது எண்ணல் செயான், செம் மானவள் சொல்கொடு, தே மலரோன் அம்மானும், அருத்தியன் ஆயினனால். | 50 |
இலக்குவன் மாய மான் அது என உரைத்தல்
|
ஆண்டு, அங்கு, இளையான் உரையாடினனால் 'வேண்டும் எனலாம் விழைவு அன்று இது' எனா; 'பூண் துஞ்சு பொலங் கொடியோய்! அது நாம் காண்டும்' எனும் வள்ளல் கருத்து உணர்வான். | 51 |
|
'காயம், கனகம்; மணி, கால், செவி, வால்; பாயும் உருவோடு இது பண்பு அலவால்; மாயம் எனல் அன்றி, மனக் கொளவே ஏயும்? இறை மெய் அல' என்ற அளவே. | 52 |
'இவ்வாறு இருக்கலாகாதோ" என இராமன் வினவுதல்
|
'நில்லா உலகின் நிலை, நேர்மையினால் வல்லாரும் உணர்ந்திலர்; மன் உயிர்தாம் பல் ஆயிரகோடி பரந்துளவால்; இல்லாதன இல்லை-இளங் குமரா! | 53 |
|
'என் என்று நினைத்தது, இழைத்து உளம்? நம் கன்னங்களின் வேறு உள காணுதுமால்; பொன்னின் ஒளி மேனி பொருந்திய ஏழ் அன்னங்கள் பிறந்தது அறிந்திலையோ? | 54 |
|
'முறையும் முடிவும் இலை, மொய் உயிர்' என்று, இறைவன் இளையானொடு இயம்பினனால்; 'பறையும் துணை, அன்னது பல் நெறி போய் மறையும் என, ஏழை வருந்தினளால். | 55 |
இராமன் சீதையுடன் சென்று மானைக் காணுதல்
|
அனையவள் கருத்தை உன்னா, அஞ்சனக் குன்றம் அன்னான், 'புனையிழை! காட்டு அது' என்று போயினான்; பொறாத சிந்தைக் கனை கழல் தம்பி பின்பு சென்றனன், கடக்க ஒண்ணா வினை என வந்து நின்ற மான் எதிர் விழித்தது அன்றே. | 56 |
|
நோக்கிய மானை நோக்கி, நுதியுடை மதியின் ஒன்றும் தூக்கிலன்; 'நன்று இது' என்றான்; அதன் பொருள் சொல்லல் ஆகும்? சேக்கையின் அரவு நீங்கிப் பிறந்தது தேவர் செய்த பாக்கியம் உடைமை அன்றோ? அன்னது பழுது போமோ? | 57 |
|
'என் ஒக்கும் என்னல் ஆகும்? இளையவ! இதனை நோக்காய்; தன் ஒக்கும் உவமை அல்லால், தனை ஒக்கும் உவமை உண்டோ? பல், நக்க தரளம் ஒக்கும், பசும் புல்மேல் படரும் மெல் நா மின் ஒக்கும்; செம் பொன், மேனி; வெள்ளியின் விளங்கும் புள்ளி. | 58 |
|
'வரி சிலை மறை வலோனே! மான் இதன் வடிவை, உற்ற அரிவையர், மைந்தர், யாரே ஆதரம் கூர்கிலாதார்? உருகிய மனத்த ஆகி, ஊர்வன, பறப்ப, யாவும் விரி சுடர் விளக்கம் கண்ட விட்டிலின் வீழ்வ காணாய்!' | 59 |
|
ஆரியன அனைய கூற, அன்னது தன்னை நோக்கி, 'சீரியது அன்று இது' என்று, சிந்தையில் தெளிந்த தம்பி, 'காரியம் என்னை, ஈண்டுக் கண்டது கனக மானேல்? வேரி அம் தெரியல் வீர! மீள்வதே மேன்மை' என்றான். | 60 |
|
அற்று அவன் பகராமுன்னம், அழகனை, அழகியாளும் 'கொற்றவன் மைந்த! மற்றைக் குழைவுடை உழையை, வல்லை பற்றினை தருதி ஆயின், பதியிடை அவதி எய்தப் பெற்றுழி, இனிது உண்டாடப் பெறற்கு அருந் தகைமைத்து' என்றாள். | 61 |
மான் குறித்து இராம-இலக்குவரின் மாறுபாடு
|
ஐய நுண் மருங்குல் நங்கை அஃது உரைசெய்ய, ஐயன், 'செய்வென்' என்று அமைய, நோக்கத் தெளிவுடைத் தம்பி செப்பும்; 'வெய்ய வல் அரக்கர் வஞ்சம் விரும்பினார் வினையின் செய்த கைதவ மான் என்று, அண்ணல்! காணுதி கடையின்' என்றான். | 62 |
|
'மாயமேல், மடியும் அன்றே வாளியின்; மடிந்தபோது காய் சினத்தவரைக் கொன்று உடன் கழித்தோமும் ஆதும்; தூயதேல், பற்றிக் கோடும்; சொல்லிய இரண்டின் ஒன்று தீயதே? உரைத்தி' என்றான்-தேவரை இடுக்கண் தீர்ப்பான். | 63 |
|
'பின் நின்றார் இனையர் என்றும் உணர்கிலம்; பிடித்த மாயம் என் என்றும் தெளிதல் தேற்றாம்; யாவது ஈது என்றும் ஓராம்; முன் நின்ற முறையின் நின்றார் முனிந்துள வேட்டம் முற்றல், பொன் நின்ற வயிரத் தோளாய்! புகழ் உடைத்தாம் அன்று' என்றான். | 64 |
|
'பகையுடை அரக்கர் என்றும், பலர் என்றும், பயிலும் மாயம் மிகையுடைத்து என்றும், பூண்ட விரதத்தை விடுதும் என்றல் நகையுடைத்து ஆகும் அன்றே? ஆதலின் நன்று இது' என்னா, தகையுடைத் தம்பிக்கு, அந் நாள், சதுமுகன் தாதை சொன்னான். | 65 |
|
'அடுத்தவும் எண்ணிச் செய்தல், அண்ணலே! அமைதி அன்றோ? விடுத்து, இதன் பின் நின்றார்கள் பலர் உளர் எனினும், வில்லால் தொடுத்த வெம் பகழி தூவித் தொடர்ந்தனென், விரைந்து சென்று படுக்குவென்; அது அன்று ஆயின், பற்றினென் கொணர்வென்' என்றான். | 66 |
|
ஆயிடை, அன்னம் அன்னாள், அமுது உகுத்தனைய செய்ய வாயிடை, மழலை இன் சொல் கிளியினின் குழறி, மாழ்கி, 'நாயக! நீயே பற்றி நல்கலைபோலும்' என்னா, சேயரிக் குவளை முத்தம் சிந்துபு சீறிப் போனாள். | 67 |
இளையவனை இருத்தி, இராமன் மான் பின் செல்லல்
|
போனவள் புலவி நோக்கி, புரவலன், 'பொலன் கொள் தாராய்! மான் இது நானே பற்றி, வல்லையின் வருவென், நன்றே; கான் இயல் மயில் அன்னாளைக் காத்தனை இருத்தி' என்னா, வேல் நகு சரமும், வில்லும், வாங்கினன் விரையலுற்றான். | 68 |
|
'முன்னமும் மகவாய் வந்த மூவரில் ஒருவன் போனான்; அன்ன மாரீசன் என்றே அயிர்த்தனன், இதனை; ஐய! இன்னமும் காண்டி; வாழி, ஏகு' என, இரு கை கூப்பி, பொன் அனாள் புக்க சாலை காத்தனன் புறத்து நின்றே. | 69 |
|
மந்திரத்து இளையோன் வாய்மொழி மனத்துக் கொள்ளான்; சந்திரற்கு உவமை சான்ற வதனத்தாள் சலத்தை நோக்கி, சிந்துரப் பவளச் செவ்வாய் முறுவலன், சிகரச் செவ்விச் சுந்தரத் தோளினான், அம் மானினைத் தொடரலுற்றான். | 70 |
|
மிதித்தது மெல்ல மெல்ல; வெறித்தது வெருவி; மீதில் குதித்தது; செவியை நீட்டி, குரபதம் உரத்தைக் கூட்டி, உதித்து எழும் ஊதை, உள்ளம், என்று இவை உருவச் செல்லும் கதிக்கு ஒரு கல்வி வேறே காட்டுவது ஒத்தது அன்றே. | 71 |
|
நீட்டினான், உலகம் மூன்றும் நின்று எடுத்து அளந்த பாதம்; மீட்டும் தாள் நீட்டற்கு, அம்மா! வேறும் ஓர் அண்டம் உண்டோ? ஓட்டினான், தொடர்ந்த தன்னை, ஒழிவு அற நிறைந்த தன்மை, காட்டினான் அன்றி, அன்று, அக் கடுமை யார் கணிக்கற்பாலார்? | 72 |
|
குன்றிடை இவரும்; மேகக் குழுவிடைக் குதிக்கும்; கூடச் சென்றிடின், அகலும்; தாழின், தீண்டல் ஆம் தகைமைத்து ஆகும்; நின்றதே போல நீங்கும்; நிதிவழி நேயம் நீட்டும் மன்றல் அம் கோதை மாதர் மனம் எனப் போயிற்று, அம்மா! | 73 |
|
'காயம் வேறு ஆகி, செய்யும் கருமம் வேறு ஆகிற்று அன்றே? ஏயுமே; என்னின் முன்னம் எண்ணமே இளவற்கு உண்டே, ஆயுமேல் உறுதல் செல்லாம்; ஆதலால், அரக்கர் செய்த மாயமே ஆயதே; நான் வருந்தியது' என்றான் -வள்ளல். | 74 |
இராமன் அம்புக்கு மாரீசன் வீழ்தல்
|
'பற்றுவான், இனி, அல்லன்; பகழியால் செற்று, வானில் செலுத்தல் உற்றான்' என மற்று அம் மாய அரக்கன் மனக்கொளா, உற்ற வேதத்தின் உம்பரின் ஓங்கினான். | 75 |
|
அக் கணத்தினில், ஐயனும், வெய்ய தன் சக்கரத்தின் தகைவு அரிது ஆயது ஓர், செக்கர் மேனிப் பகழி செலுத்தினான் - 'புக்க தேயம் புக்கு இன் உயிர் போக்கு' எனா. | 76 |
|
நெட்டிலைச் சரம் வஞ்சனை நெஞ்சுறப் பட்டது; அப்பொழுதே, பகு வாயினால், அட்ட திக்கினும், அப்புறமும் புக விட்டு அழைத்து, ஒரு குன்று என வீழ்ந்தனன். | 77 |
இராமன் சாலைக்கு விரைதல்
|
வெய்யவன், தன் உருவோடு வீழ்தலும், 'செய்யது அன்று' எனச் செப்பிய தம்பியை, 'ஐயன் வல்லன்; என் ஆர் உயிர் வல்லன் நான் உய்ய வந்தவன் வல்லன்' என்று உன்னினான். | 78 |
|
ஆசை நீளத்து அரற்றினன் வீழ்ந்த அந் நீசன் மேனியை, நின்று உற நோக்கினான்; மாசு இல் மா தவன் வேள்வியில் வந்த மா- ரீசனே இவன் என்பதும் தேறினான். | 79 |
|
'புழைத்த வாளி உரம் புக, புல்லியோன், இழைத்த மாயையின், என் குரலால் எடுத்து அழைத்தது உண்டு; அது கேட்டு அயர்வு எய்துமால், மழைக் கண் ஏழை' என்று, உள்ளம் வருந்தினான். | 80 |
|
'மாற்றம் இன்னது, "மாய மாரீசன்" என்று, ஏற்ற காலையின் முன் உணர்ந்தான் எனது ஆற்றல் தேரும் அறிவினன்; ஆதலால், தேற்றுமால் இளையோன்' எனத் தேறினான். | 81 |
|
'மாள்வதே பொருள் ஆக வந்தான் அலன்; சூழ்வது ஓர் பொருள் உண்டு; இவன் சொல்லினால் மூள்வது ஏதம்; அது முடியாமுனம் மீள்வதே நலன்' என்று, அவன் மீண்டனன். | 82 |
மிகைப் பாடல்கள்
|
ஆயிரம் கடல் கையுடையானை மழு வாளால் 'ஏ' எனும் உரைக்குள் உயிர் செற்ற எதிர் இல்லன் மேய விறல் முற்றும் வரி வெஞ் சிலையினோடும் தாயவன் வலித் தகைமை யாம் உறு தகைத்தோ. | 25-1 |
தேடல் தொடர்பான தகவல்கள்:
8. மாரீசன் வதைப் படலம் - Kambar Books - கம்பர் நூல்கள் - Tamil Literature's - தமிழ் இலக்கியங்கள் - என்றான், மாரீசன், இராமன், என்றும், அரக்கர், நோக்கி, இராவணன், போனான், ஒக்கும், அன்னது, சொன்னான், ஒருவன், யாவும், வல்லன், உருவம், நின்றார், பொருள், உரைத்தல், புக்கு, சென்று, கொண்டு, எல்லாம், அரக்கன், என்றால், வாளால், திறனாலே, கொண்டார், முற்றும், அல்லால், உற்றது, நெஞ்சு