கலைக் களஞ்சியம்
கம்ப இராமாயணம் - 6. கடல் சீறிய படலம்
இராமன் புல்லில் அமர்ந்து, வருண மந்திரத்தைத் தியானித்தல்
|
கொழுங் கதிர்ப் பகைக் கோள் இருள் நீங்கிய கொள்கை, செழுஞ் சுடர்ப் பனிக் கலை எலாம் நிரம்பிய திங்கள் புழுங்கு வெஞ் சினத்து அஞ்சனப் பொறி வரி அரவம் விழுங்கி நீங்கியது ஒத்தது, வேலை சூழ் ஞாலம். | 1 |
|
'தருண மங்கையை மீட்பது ஓர் நெறி தருக!' என்னும் பொருள் நயந்து, நல் நூல் நெறி அடுக்கிய புல்லில், கருணை அம் கடல் கிடந்தனன், கருங் கடல் நோக்கி; வருண மந்திரம் எண்ணினன், விதி முறை வணங்கி. | 2 |
ஏழுநாள் இராமன் இருந்தும் வருணன் வாராமை
|
பூழி சென்று தன் திரு உருப் பொருந்தவும், பொறை தீர் வாழி வெங் கதிர் மணி முகம் வருடவும், வளர்ந்தான்; ஊழி சென்றன ஒப்பன, ஒரு பகல்; அவை ஓர் ஏழு சென்றன; வந்திலன், எறி கடற்கு இறைவன். | 3 |
இராமன் சினந்து மொழிதல்
|
'ஊற்றம் மீக் கொண்ட வேலையான், "உண்டு", "இலை", என்னும் மாற்றம் ஈக்கவும் பெற்றிலம், யாம்' எனும் மனத்தால், ஏற்றம் மீக்கொண்ட புனலிடை எரி முளைத்தென்னச் சீற்றம் மீக்கொண்ட சிவந்தன, தாமரைச் செங் கண். | 4 |
|
'மாண்ட இல் இழந்து அயரும் நான், வழி, தனை வணங்கி, வேண்ட, "இல்லை" என்று ஒளித்ததாம்' என, மனம் வெதும்பி, நீண்ட வில்லுடை நெடுங் கனல் உயிர்ப்பொடும் நெடு நாண் பூண்ட வில் எனக் குனிந்தன, கொழுங் கடைப் புருவம். | 5 |
|
'ஒன்றும் வேண்டலர் ஆயினும், ஒருவர்பால் ஒருவர் சென்று வேண்டுவரேல், அவர் சிறுமையின் தீரார்; இன்று வேண்டியது எறி கடல் நெறிதனை மறுத்தான்; நன்று, நன்று!' என, நகையொடும் புகை உக, நக்கான். | 6 |
|
'"பாரம் நீங்கிய சிலையினன், இராவணன் பறிப்பத் தாரம் நீங்கிய தன்மையன், ஆதலின், தகைசால் வீரம் நீங்கிய மனிதன்" என்று இகழ்ச்சி மேல் விளைய, ஈரம் நீங்கியது, எறி கடல் ஆம்' என இசைத்தான். | 7 |
|
'புரந்து கோடலும், புகழொடு கோடலும், பொருது துரந்து கோடலும், என்று இவை தொன்மையின் தொடர்ந்த; இரந்து கோடலின், இயற்கையும் தருமமும் எஞ்சக் கரந்து கோடலே நன்று; இனி நின்றது என், கழறி? | 8 |
|
'"கானிடைப் புகுந்து, இருங் கனி காயொடு நுகர்ந்த ஊனுடைப் பொறை உடம்பினன்" என்று கொண்டு உணர்ந்த மீனுடைக் கடல் பெருமையும், வில்லொடு நின்ற மானுடச் சிறு தன்மையும், காண்பரால், வானோர். | 9 |
|
'ஏதம் அஞ்சி, நான் இரந்ததே, "எளிது" என இகழ்ந்த ஓதம் அஞ்சினோடு இரண்டும் வெந்து ஒரு பொடி ஆக, பூதம் அஞ்சும் வந்து அஞ்சலித்து உயிர்கொண்டு பொரும, பாதம் அஞ்சலர் செஞ்செவே படர்வர், என் படைஞர். | 10 |
|
'மறுமை கண்ட மெய்ஞ் ஞானியர் ஞாலத்து வரினும், வெறுமை கண்ட பின், யாவரும் யார் என விரும்பார்; குறுமை கண்டவர் கொழுங் கனல் என்னினும் கூசார்; சிறுமை கண்டவர் பெருமை கண்டு அல்லது தேறார்.' 11 |
இராமன் வேண்டுகோள்படி இலக்குவன் வில்லைக் கொடுத்தல்
|
திருதி என்பது ஒன்று அழிதர, ஊழியில் சினவும் பருதி மண்டிலம் எனப் பொலி முகத்தினன், பல் கால், 'தருதி, வில்' எனும் அளவையில், தம்பியும் வெம்பிக் குருதி வெங் கனல் உமிழ்கின்ற கண்ணினன் கொடுத்தான். | 12 |
இராமன் கடலின்மேல் அம்பு விடுதல்
|
வாங்கி வெஞ் சிலை, வாளி பெய் புட்டிலும் மலைபோல் வீங்கு, தோள்வலம் வீக்கினன்; கோதையை விரலால் தாங்கி, நாணினைத் தாக்கினன்; தாக்கிய தமரம், ஓங்கு முக்கணான் தேவியைத் தீர்த்துளது ஊடல். | 13 |
|
மாரியின் பெருந் துளியினும் வரம்பு இல, வடித்த, சீரிது என்றவை எவற்றினும் சீரிய, தெரிந்து, பார் இயங்கு இரும் புனல் எலாம் முடிவினில் பருகும் சூரியன் கதிர் அனையன சுடு சரம் துரந்தான். | 14 |
|
பெரிய மால் வரை ஏழினும் பெரு வலி பெற்ற வரி கொள் வெஞ் சிலை வளர் பிறையாம் என வாங்கி, திரிவ நிற்பன யாவையும் முடிவினில் தீக்கும் எரியின் மும் மடி கொடியன சுடு சரம் எய்தான். | 15 |
கடல் அடைந்த நிலையும், அம்புகளின் செயலும்
|
மீனும் நாகமும் விண் தொடும் மலைகளும் விறகா ஏனை நிற்பன யாவையும் மேல் எரி எய்த, பேன நீர் நெடு நெய் என, பெய் கணை நெருப்பால் கூனை அங்கியின் குண்டம் ஒத்தது, கடற் குட்டம். | 16 |
|
பாழி வல் நெடுங் கொடுஞ் சிலை வழங்கிய பகழி, எழு வேலையும் எரியொடு புகை மடுத்து ஏகி, ஊழி வெங் கனல் கொழுந்துகள் உருத்து எழுந்து ஓடி, ஆழி மால் வரைக்கு அப் புறத்து இருளையும் அவித்த. | 17 |
|
மரும தாரையின் எரியுண்ட மகரங்கள் மயங்கிச் செரும, வானிடைக் கற்பக மரங்களும் தீய, நிருமியா விட்ட நெடுங் கணை பாய்தலின், நெருப்போடு உருமு வீழ்ந்தெனச் சென்றன, கடல்-துளி உம்பர். | 18 |
|
கூடும் வெம் பொறிக் கொடுங் கனல் தொடர்ந்தெனக் கொளுந்த, ஓடும் மேகங்கள் பொரிந்து இடை உதிர்ந்தன; உம்பர் ஆடும் மங்கையர் கருங் குழல் விளர்த்தன - அளக்கர்க் கோடு தீந்து எழ, கொழும் புகைப் பிழம்பு மீக் கொள்ள. | 19 |
|
நிமிர்ந்த செஞ் சரம் நிறம்தொறும் படுதலும், நெய்த்தோர் உமிழ்ந்து உலந்தன மகரங்கள் உலப்பு இல; உருவத் துமிந்த துண்டமும் பல படத் துரந்தன, தொடர்ந்து திமிங்கிலங்களும் திமிங்கிலகிலங்களும் சிதறி. | 20 |
|
நீறு மீச்செல, நெருப்பு எழ, பொருப்பு எலாம் எரிய, நூறும் ஆயிர கோடியும் கடுங் கணை நுழைய, ஆறு கீழ்ப் பட, அளறு பட்டு அழுந்திய அளக்கர் சேறு தீய்ந்து எழ, காந்தின சேடன் தன் சிரங்கள். | 21 |
|
மொய்த்த மீன் குலம் முதல் அற முருங்கின, மொழியின் பொய்த்த சான்றவன் குலம் என, பொரு கணை எரிய; உய்த்த கூம்பொடு நெடுங் கலம் ஓடுவ கடுப்ப, தைத்த அம்பொடும் திரிந்தன, தாலமீன் சாலம். | 22 |
|
சிந்தி ஓடிய குருதி வெங் கனலொடு செறிய, அந்தி வானகம் கடுத்தது, அவ் அளப்ப அரும் அளக்கர்; பந்தி பந்திகளாய் நெடுங் கடுங் கணை படர, வெந்து தீந்தன, கரிந்தன, பொரிந்தன, சில மீன். | 23 |
|
வைய நாயகன் வடிக் கணை குடித்திட, வற்றி, ஐய நீர் உடைத்தாய், மருங்கு அருங் கனல் மண்ட, கை கலந்து எரி கருங் கடல் கார் அகல் கடுப்ப, வெய்ய நெய்யிடை வேவன ஒத்தன, சில மீன். | 24 |
|
குணிப்ப அருங் கொடும் பகழிகள் குருதி வாய் மடுப்ப, கணிப்ப அரும் புனல் கடையுறக் குடித்தலின், காந்தும் மணிப் பருந் தடங் குப்பைகள் மறி கடல் வெந்து, தணிப்ப அருந் தழல் சொரிந்தன போன்றன, தயங்கி. | 25 |
|
எங்கும் வெள்ளிடை மடுத்தலின், இழுதுடை இன மீன் சங்கமும், கறி கிழங்கு என, இடை இடை தழுவி, அங்கம் வெந்து பேர் அளற்றிடை அடுக்கிய கிடந்த; பொங்கு நல் நெடும் புனல் அறப் பொரித்தன போன்ற. | 26 |
|
அதிரும் வெங் கணை ஒன்றை ஒன்று அடர்ந்து எரி உய்ப்ப, வெதிரின் வல் நெடுங் கான் என வெந்தன, மீனம்; பொதுவின் மன்னுயிர்க் குலங்களும் துணிந்தன பொழிந்த உதிரமும் கடல் திரைகளும் பொருவன, ஒரு பால். | 27 |
|
அண்ணல் வெங் கணை அறுத்திட, தெறித்து எழுந்து அளக்கர்ப் பண்ணை வெம் புனல் படப் பட, நெருப்பொடும் பற்றி, மண்ணில் வேர் உறப் பற்றிய நெடு மரம், மற்றும், எண்ணெய் தோய்ந்தென எரிந்தன, கிரிக் குலம் எல்லாம். | 28 |
|
தெய்வ நாயகன் தெரி கணை, 'திசை முகத்து ஒருவன் வைவு இது ஆம்' என, பிழைப்பு இல மனத்தினும் கடுக, வெய்ய வல் நெருப்பு இடை இடை பொறித்து எழ, வெறி நீர்ப் பொய்கை தாமரை பூத்தெனப் பொலிந்தது, புணரி. | 29 |
|
செப்பின், மேலவர் சீறினும் அது சிறப்பு ஆதல் தப்புமே? அது கண்டனம், உவரியில்; 'தணியா உப்பு வேலை' என்று உலகு உறு பெரும் பழி நீங்கி, அப்பு வேலையாய் நிறைந்தது; குறைந்ததோ, அளக்கர்? | 30 |
|
தாரை உண்ட பேர் அண்டங்கள் அடங்களும் தானே வாரி உண்டு அருள் செய்தவற்கு இது ஒரு வலியோ? - பாரை உண்பது படர் புனல்; அப் பெரும் பரவை நீரை உண்பது நெருப்பு எனும் அப் பொருள் நிறுத்தான்! | 31 |
|
மங்கலம் பொருந்திய தவத்து மா தவர், கங்குலும் பகலும் அக் கடலுள் வைகுவார், அங்கம் வெந்திலர், அவன் அடிகள் எண்ணலால்; பொங்கு வெங் கனல் எனும் புனலில் போயினார். | 32 |
|
தென் திசை, குட திசை, முதல திக்கு எலாம் துன்றிய பெரும் புகைப் படலம் சுற்றலால், கன்றிய நிறத்தன கதிரவன் பரி நின்றன; சென்றில; நெறியின் நீங்கின. | 33 |
|
'பிறிந்தவர்க்கு உறு துயர் என்னும் பெற்றியோர் அறிந்திருந்து, அறிந்திலர் அனையர் ஆம்' என, செறிந்த தம் பெடைகளைத் தேடி, தீக் கொள, மறிந்தன, கரிந்தன - வானப் புள் எலாம். | 34 |
|
கமை அறு கருங் கடல், கனலி கைபரந்து, அமை வனம் ஒத்த போது, அறைய வேண்டுமோ? சுமையுறு பெரும் புகைப் படலம் சுற்றலால், இமையவர் இமைத்தனர்; வியர்ப்பும் எய்தினார். | 35 |
|
பூச் செலாதவள் நடை போல்கிலாமையால், ஏச்சு எலாம் எய்திய எகினம் யாவையும், தீச் செலா நெறி பிறிது இன்மையால், திசை மீச் செலா; புனலவன் புகழின் வீந்தவால். | 36 |
|
பம்புறு நெடுங் கடல் பறவை யாவையும், உம்பரின் செல்லலுற்று, உருகி வீழ்ந்தன; அம்பரம் அம்பரத்து ஏகல் ஆற்றல, இம்பரின் உதிர்ந்தன, எரியும் மெய்யன. | 37 |
|
பட்டன படப் பட, படாத புட் குலம், சுட்டு வந்து எரிக் குலப் படலம் சுற்றலால், இட்டுழி அறிகில, இரியல் போவன, முட்டை என்று எடுத்தன, வெளுத்த முத்து எலாம். | 38 |
|
'வள்ளலை, பாவிகாள், "மனிதன்" என்று கொண்டு எள்ளலுற்று அறைந்தனம்; எண் இலாம்' என வெள்ளி வெண் பற்களைக் கிழித்து, விண் உறத் துள்ளலுற்று இரிந்தன - குரங்கின் சூழ்ந்தில. | 39 |
|
தா நெடுந் தீமைகள் உடைய தன்மையார், மா நெடுங் கடலிடை மறைந்து வைகுவார், தூ நெடுங் குருதி வேல் அவுணர், துஞ்சினார்; மீன் நெடுங் குலம் என மிதந்து, வீங்கினார். | 40 |
|
தசும்பு இடை விரிந்தன என்னும் தாரைய பசும் பொனின் மானங்கள் உருகிப் பாய்ந்தன; அசும்பு அற வறந்தன, வான ஆறு எலாம்; விசும்பிடை விளங்கிய மீனும் வெந்தவே. | 41 |
|
செறிவுறு செம்மைய, தீயை ஓம்புவ, நெறியுறு செலவின, தவத்தின் நீண்டன, உறு சினம் உறப் பல உருவு கொண்டன, குறுமுனி எனக் கடல் குடித்த - கூர்ங் கணை. | 42 |
|
மோதல் அம் கனை கடல் முருக்கும் தீயினால், பூதலம் காவொடும், எரிந்த; பொன் மதில் வேதலும், இலங்கையும், 'மீளப் போயின தூதன் வந்தான்' எனத் துணுக்கம் கொண்டதால். | 43 |
|
அருக்கனில் ஒளி விடும் ஆடகக் கிரி, உருக்கு என உருகின, உதிரம் தோய்ந்தன, முருக்கு எனச் சிவந்தன; முரிய வெந்தன, கரிக் குவை நிகர்த்தன, பவளக் காடு எலாம். | 44 |
|
பேருடைக் கிரி எனப் பெருத்த மீன்களும், ஓர் இடத்து, உயிர் தரித்து, ஒதுங்ககிற்றில, நீரிடைப் புகும்; அதின் நெருப்பு நன்று எனாப் பாரிடைக் குதித்தன, பதைக்கும் மெய்யன. | 45 |
|
சுருள் கடல் திரைகளைத் தொலைய உண்டு, அனல் பருகிடப் புனல் இல பகழி, பாரிடம் மருள் கொளப் படர்வன, நாகர் வைப்பையும் இருள் கெடச் சென்றன, இரவி போல்வன. | 46 |
|
கரும் புறக் கடல்களோடு உலகம் காய்ச்சிய இரும்பு உறச் செல்வன, இழிவ, கீழுற அரும் புறத்து அண்டமும் உருவி, அப் புறம், பெரும் புறக் கடலையும் தொடர்ந்து பின் செல்வ. | 47 |
|
திடல் திறந்து உகு மணித் திரள்கள், சேண் நிலம் உடல் திறந்து உதிரம் வந்து உகுவ போன்றன; கடல் திறந்து எங்கணும் வற்ற, அக் கடல் குடல் திறந்தன எனக் கிடந்த, கோள் அரா. | 48 |
|
ஆழியின் புனல் அற, மணிகள் அட்டிய பேழையின் பொலிந்தன, பரவை; பேர்வு அறப் பூழையின் பொரு கணை உருவப் புக்கன, மூழையின் பொலிந்தன, முரலும் வெள் வளை. | 49 |
|
நின்று நூறாயிரம் பகழி நீட்டலால், குன்று நூறாயிரம் கோடி ஆயின; - சென்று தேய்வு உறுவரோ, புலவர் சீறினால்? - ஒன்று நூறு ஆயின, உவரி முத்து எல்லாம். | 50 |
|
சூடு பெற்று ஐயனே தொலைக்கும் மன்னுயிர் வீடு பெற்றன; இடை மிடைந்த வேணுவின் காடு பற்றிய பெருங் கனலின் கை பரந்து ஓடி உற்றது நெருப்பு, உவரி நீர் எலாம். | 51 |
|
கால வான் கடுங் கணை சுற்றும் கவ்வலால், நீல வான் துகிலினை நீக்கி, பூ நிறக் கோல வான் களி நெடுங் கூறை சுற்றினாள் போல, மா நிலமகள் பொலிந்து தோன்றினாள். | 52 |
|
கற்றவர் கற்றவர் உணர்வு காண்கிலாக் கொற்றவன் படைக்கலம் குடித்த வேலை விட்டு, உற்று உயிர் படைத்து எழுந்து ஓடல் உற்றதால், மற்றொரு கடல் புக, வட வைத் தீ அரோ. | 53 |
|
வாழியர் உலகினை வளைத்து, வான் உறச் சூழ் இரும் பெருஞ் சுடர்ப் பிழம்பு தோன்றலால், ஊழியின் உலகு எலாம் உண்ண ஓங்கிய ஆழியின் பொலிந்தது, அவ் ஆழி, அன்ன நாள். | 54 |
|
ஏனையர் என்ன வேறு உலகின் ஈண்டினார் - ஆனவர் செய்தன அறைய வேண்டுமோ - மேல் நிமிர்ந்து எழு கனல் வெதுப்ப, மீதுபோய், வானவர் மலர் அயன் உலகின் வைகினார்? | 55 |
இராமன் வருணன் மேல் சதுமுகன் படையை ஏவுதல்
|
'இடுக்கு இனி எண்ணுவது இல்லை; ஈண்டு இனி முடுக்குவென் வருணனை' என்ன, மூண்டு எதிர் தடுக்க அரும் வெகுளியான், சதுமுகன் படை தொடுத்தனன்; அமரரும் துணுக்கம் எய்தினார். | 56 |
பல இடத்தும் நிகழ்ந்த மாறுபாடுகள்
|
மழைக் குலம் கதறின; வருணன் வாய் உலர்ந்து அழைத்தனன்; உலகினில் அடைத்த, ஆறு எலாம்; இழைத்தன நெடுந் திசை, யாதும் யாவரும் பிழைப்பிலர் என்பது ஓர் பெரும் பயத்தினால். | 57 |
|
அண்ட மூலத்துக்கு அப்பால் ஆழியும் கொதித்தது; ஏழு தெண் திரைக் கடலின் செய்கை செப்பி என்? தேவன் சென்னிப் பண்டை நாள் இருந்த கங்கை நங்கையும் பதைத்தாள்; பார்ப்பான் குண்டிகை இருந்த நீரும் குளுகுளு கொதித்தது அன்றே. | 58 |
|
'இரக்கம் வந்து எதிர்ந்த காலத்து, உலகு எலாம் ஈன்று, மீளக் கரக்கும் நாயகனைத் தானும் உணர்ந்திலன்; சீற்றம் கண்டும், வரக் கருதாது தாழ்ந்த வருணனின் மாறு கொண்டார் அரக்கரே? அல்லர்' என்னா, அறிஞரும் அலக்கண் உற்றார். | 59 |
பூதங்கள் வருணனை வைதல்
|
'உற்று ஒரு தனியே, தானே, தன்கணே, உலகம் எல்லாம் பெற்றவன் முனியப் புக்கான்; நடு இனிப் பிழைப்பது எங்ஙன்? குற்றம் ஒன்று இலாதோர்மேலும் கோள் வரக் குறுகும்' என்னா, மற்றைய பூதம் எல்லாம், வருணனை வைத மாதோ. | 60 |
தேடல் தொடர்பான தகவல்கள்:
6. கடல் சீறிய படலம் - Kambar Books - கம்பர் நூல்கள் - Tamil Literature's - தமிழ் இலக்கியங்கள் - நெடுங், இராமன், பெரும், நெருப்பு, வெந்து, எல்லாம், யாவையும், குருதி, நீங்கிய, என்னும், சென்றன, கொழுங், சுற்றலால், திறந்து, வருணனை, அளக்கர், வருணன், எழுந்து, புகைப், கோடலும், சென்று