கலைக் களஞ்சியம்
கம்ப இராமாயணம் - 2. அனுமப் படலம்
இராம இலக்குவரைக் கண்ட சுக்கிரீவன் அஞ்சி ஓடி ஒளிதல்
|
எய்தினார், சவரி, நெடிது, ஏய மால் வரை எளிதின்; நொய்தின் ஏறினர், அதனின்; நோன்மை சால் கவி அரசு, செய்வது ஓர்கிலன்; அனையர் தெவ்வர் ஆம் என வெருவி, 'உய்தும் நாம்' என, விரைவின் ஓடினான், மலை முழையின். | 1 |
|
'காலின் மா மதலை! இவர் காண்மினோ; கறுவு உடைய வாலி ஏவலின் வரவினார்கள் தாம்; வரி சிலையர்; நீல மால் வரை அனையர்; நீதியா நினைதி' என, மூலம் ஓர்கிலர் மறுகி ஓடினார், முழை அதனின். | 2 |
அனுமன் மறைந்து நின்று சிந்தித்தல்
|
அவ் இடத்து, அவர் மறுகி, அஞ்சி, நெஞ்சு அழி அமைதி, வெவ் விடத்தினை மறுகு தேவர், தானவர், வெருவல் தவ்விட, தனி அருளு தாழ் சடைக் கடவுள் என, 'இவ் இடத்து இனிது இருமின்; அஞ்சல்' என்று இடை உதவி, | 3 |
|
அஞ்சனைக்கு ஒரு சிறுவன், அஞ்சனக் கிரி அனைய மஞ்சனைக் குறுகி, ஒரு மாணவப் படிவமொடு, 'வெஞ் சமத் தொழிலர், தவ மெய்யர், கைச் சிலையர்' என, நெஞ்சு அயிர்த்து, அயல் மறைய நின்று, கற்பினின் நினையும்: | 4 |
|
'தேவருக்கு ஒரு தலைவர் ஆம் முதல் தேவர் எனின், மூவர்; மற்று, இவர் இருவர்; மூரி வில் கரர்; இவரை யாவர் ஒப்பவர், உலகில்? யாது, இவர்க்கு அரிய பொருள்? கேவலத்து இவர் நிலைமை தேர்வது எக் கிழமை கொடு? | 5 |
|
'சிந்தையில் சிறிது துயர் சேர்வுற, தெருமரலின் நொந்து அயர்த்தவர் அனையர்; நோ உறச் சிறியர் அலர்; அந்தரத்து அமரர் அலர்; மானிடப் படிவர்; மயர் சிந்தனைக்கு உரிய பொருள் தேடுதற்கு உறு நிலையர்; | 6 |
|
'தருமமும், தகவும், இவர்; தனம் எனும் தகையர், இவர்; கருமமும் பிறிது ஒர் பொருள் கருதி அன்று; அது கருதின், அரு மருந்து அனையது, இடை அழிவு வந்துளது; அதனை, இரு மருங்கினும், நெடிது துருவுகின்றனர், இவர்கள். | 7 |
|
'கதம் எனும் பொருண்மை இலர்; கருணையின் கடல் அனையர்; இதம் எனும் பொருள் அலது, ஓர் இயல்பு உணர்ந்திலர் இவர்கள்; சதமன் அஞ்சுறு நிலையர்; தருமன் அஞ்சுறு சரிதர்; மதனன் அஞ்சுறு வடிவர்; மறலி அஞ்சுறு விறலர்.' 8 |
இராம இலக்குவர்பால் அன்பு மிக, 'இவர்களே தருமம்' என்று அனுமன் துணிதல்
|
என்பன பலவும் எண்ணி, இருவரை எய்த நோக்கி, அன்பினன், உருகுகின்ற உள்ளத்தன், ஆர்வத்தோரை முன் பிரிந்து, வினையர்தம்மை முன்னினான் என்ன நின்றான் - தன் பெருங் குணத்தால் தன்னைத் தான் அலது ஒப்பு இலாதான் | 9 |
|
'தன் கன்று கண்ட அன்ன தன்மைய, தறுகண் பேழ் வாய் மின் கன்றும் எயிற்றுக் கோள் மா, வேங்கை, என்று இனையவேயும், பின் சென்று, காதல் கூரப் பேழ்கணித்து இரங்குகின்ற; என் கன்றுகின்றது, எண்ணிப் பற்பல இவரை? அம்மா! | 10 |
|
'மயில் முதல் பறவை எல்லாம், மணி நிறத்து இவர்கள் மேனி வெயில் உறற்கு இரங்கி, மீதா, விரி சிறைப் பந்தர் வீசி, எயில் வகுத்து எய்துகின்ற; இன முகில் கணங்கள், எங்கும் பயில்வுற, திவலை சிந்தி, பயப் பயத் தழுவும், பாங்கர். | 11 |
|
'காய் எரி கனலும் கற்கள், கள்ளுடை மலர்களேபோல், தூய செங் கமல பாதம் தோய்தொறும், குழைந்து தோன்றும்; போயின திசைகள்தோறும், மரனொடு புல்லும் எல்லாம் சாய்வுறும், தொழுவபோல்; இங்கு, இவர்களோ தருமம் ஆவார்? | 12 |
|
'துன்பினைத் துடைத்து, மாயத் தொல் வினைதன்னை நீக்கி, தென் புலத்து அன்றி, மீளா நெறி உய்க்கும் தேவரோதாம்? என்பு எனக்கு உருகுகின்றது; இவர்கின்றது அளவு இல் காதல்; அன்பினுக்கு அவதி இல்லை; அடைவு என்கொல்? அறிதல் தேற்றேன் | 13 |
அனுமன் எதிர் சென்று வரவேற்க, 'நீ யார்?' என இராமன் வினாவுதல்
|
இவ் வகை எண்ணி, ஆண்டு, அவ் இருவரும் எய்தலோடும், செவ் வழி உள்ளத்தானும், தெரிவுற எதிர்சென்று எய்தி, 'கவ்வை இன்றாக, நுங்கள் வரவு!' என, கருணையோனும், 'எவ் வழி நீங்கியோய்! நீ யார்?' என, விளம்பலுற்றான்: | 14 |
அனுமனின் விடை
|
'மஞ்சு எனத் திரண்ட கோல மேனிய! மகளிர்க்கு எல்லாம் நஞ்சு எனத் தகைய ஆகி, நளிர் இரும் பனிக்குத் தேம்பாக் கஞ்சம் ஒத்து அலர்ந்த செய்ய கண்ண! யான் காற்றின் வேந்தற்கு அஞ்சனை வயிற்றில் வந்தேன்; நாமமும் அனுமன் என்பேன்; | 15 |
|
'இம் மலை இருந்து வாழும் எரி கதிர்ப் பரிதிச் செல்வன் செம்மலுக்கு ஏவல் செய்வேன்; தேவ! நும் வரவு நோக்கி விம்மல் உற்று அனையான் ஏவ, வினவிய வந்தேன்' என்றான்- எம் மலைக் குலமும் தாழ, இசை சுமந்து, எழுந்த தோளான். | 16 |
இராமன் அனுமனைப் பாராட்டி, இலக்குவனுக்கு உரைத்தல்
|
மாற்றம் அஃது உரைத்தலோடும், வரி சிலைக் குரிசில் மைந்தன் தேற்றம் உற்று, இவனின் ஊங்குச் செவ்வியோர் இன்மை தேறி, 'ஆற்றலும், நிறைவும், கல்வி அமைதியும், அறிவும், என்னும் வேற்றுமை இவனோடு இல்லையாம்' என, விளம்பலுற்றான்: | 17 |
|
'"இல்லாத உலகத்து எங்கும், இங்கு இவன் இசைகள் கூரக் கல்லாத கலையும், வேதக் கடலுமே" என்னும் காட்சி சொல்லாலே தோன்றிற்று அன்றே? யார் கொல் இச் சொல்லின் செல்வன்?- வில் ஆர் தோள் இளைய வீர! - விரிஞ்சனோ? விடைவலானோ? | 18 |
|
'மாணி ஆம் படிவம் அன்று, மற்று இவன் வடிவம்; மைந்த! ஆணி இவ் உலகுக்கு எல்லாம் என்னலாம் ஆற்றற்கு ஏற்ற சேண் உயர் பெருமைதன்னைச் சிக்கு அறத் தெளிந்தேன்; பின்னர்க் காணுதி மெய்ம்மை' என்று, தம்பிக்குக் கழறி, கண்ணன், | 19 |
சுக்கிரீவனைக் காட்டுமாறு இராமன் வேண்டுதல்
|
'எவ் வழி இருந்தான், சொன்ன கவிக் குலத்து அரசன்? யாங்கள், அவ் வழி அவனைக் காணும் அருத்தியால் அணுக வந்தேம்; இவ் வழி நின்னை உற்ற எமக்கு, நீ இன்று சொன்ன செவ் வழி உள்ளத்தானைக் காட்டுதி, தெரிய' என்றான். | 20 |
அனுமன் கூறிய முகமன் உரை
|
'மாதிரப் பொருப்போடு ஓங்கு வரம்பு இலா உலகில், மற்றுப் பூதரப் புயத்து வீரர் நும் ஒக்கும் புனிதர் யாரே? ஆதரித்து அவனைக் காண்டற்கு அணுகினிர் என்னின், அன்னான், தீது அவித்து அமையச் செய்த, செய் தவச் செல்வம் நன்றே! | 21 |
|
'இரவிதன் புதல்வன் தன்னை, இந்திரன் புதல்வன் என்னும் பரிவுஇலன் சீற, போந்து, பருவரற்கு ஒருவன் ஆகி, அருவிஅம் குன்றில், என்னோடு இருந்தனன்; அவன்பால் செல்வம் வருவது ஓர் அமைவின் வந்தீர்; வரையினும் வளர்ந்த தோளீர்! | 22 |
|
'ஒடுங்கல் இல் உலகம் யாவும் உவந்தன உதவி வேள்வி தொடங்கினர், மற்றும், முற்றத் தொல் அறம் துணிவர் அன்றே; கொடுங் குலப் பகைஞன் ஆகிக் கொல்லிய வந்த கூற்றை நடுங்கினர்க்கு, அபயம் நல்கும் அதனினும், நல்லது உண்டோ ? | 23 |
|
'"எம்மையே காத்திர்" என்றற்கு எளிது அரோ? இமைப்பு இலாதோர் - தம்மையே முதல் இட்டு, ஆன்ற சராசரம் சமைந்த ஆற்றல் மும்மை ஏழ் உலகும் காக்கும் முதல்வர் நீர்; முருகற் செவ்வி உம்மையே புகல் புக்கேமுக்கு, இதின் வரும் உறுதி உண்டோ ? | 24 |
அனுமனுக்கு தங்கள் நிலைமையை இலக்குவன் எடுத்துரைத்தல்
|
'யார் என விளம்புகேன் நான், எம் குலத் தலைவற்கு, உம்மை? வீர! நீர் பணித்திர்!' என்றான், மெய்ம்மையின் வேலி போல்வான்; வார் கழல் இளைய வீரன், மரபுளி, வாய்மை யாதும் சோர்வு இலன், நிலைமை எல்லாம் தெரிவுறச் சொல்லலுற்றான்: | 25 |
|
'சூரியன் மரபில் தோன்றி, சுடர் நெடு நேமி ஆண்ட ஆரியன்; அமரர்க்காக அசுரரை ஆவி உண்ட வீரியன்; வேள்வி செய்து விண் உலகோடும் ஆண்ட, கார் இயல் கருணை அன்ன கண் அகன் கவிகை மன்னன்; | 26 |
|
'புயல் தரு மதத் திண் கோட்டுப் புகர் மலைக்கு இறையை ஊர்ந்து, மயல் தரும் அவுணர் யாரும் மடிதர, வரி வில் கொண்ட, இயல் தரும் புலமைச் செங்கோல் மனு முதல் எவரும் ஒவ்வாத் தயரதன்; கனக மாடத் தட மதில் அயோத்தி வேந்தன்; | 27 |
|
'அன்னவன் சிறுவனால், இவ் ஆண்தகை; அன்னை ஏவ, தன்னுடை உரிமைச் செல்வம் தம்பிக்குத் தகவின் நல்கி, நல் நெடுங் கானம் சேர்ந்தான்; நாமமும் இராமன் என்பான்; இந் நெடுஞ் சிலைவலானுக்கு ஏவல் செய் அடியென் யானே.' | 28 |
இலக்குவன் உரை கேட்ட அனுமன் இராமனது திருவடிகளை வணங்குதல்
|
என்று, அவன் தோற்றம் ஆதி இராவணன் இழைத்த மாயப் புன் தொழில் இறுதி ஆக, புகுந்து உள பொருள்கள் எல்லாம், ஒன்றும் ஆண்டு ஒழிவுறாமல், உணர்த்தினன்; உணர்த்தக் கேட்டு, நின்ற அக் காலின் மைந்தன், நெடிது உவந்து, அடியில் தாழ்ந்தான் | 29 |
'இவ்வாறு வணங்குவது முறையோ?' என்ற இராமனுக்கு அனுமனின் மறுமொழி
|
தாழ்தலும், 'தகாத செய்தது என்னை, நீ? தருமம் அன்றால்; கேள்வி நூல் மறை வலாள!' என்றனன்; என்னக் கேட்ட பாழிஅம் தடந் தோள் வென்றி மாருதி, 'பதுமச் செங் கண் ஆழியாய்! அடியனேனும் அரிக் குலத்து ஒருவன்' என்றான். | 30 |
அனுமன் தனது பெரிய வானர உருவத்துடன் நிற்றல்
|
மின் உருக் கொண்ட வில்லோர் வியப்புற, வேத நல் நூல் பின் உருக் கொண்டது என்னும் பெருமை ஆம் பொருளும் தாழ, பொன் உருக் கொண்ட மேரு, புயத்திற்கும் உவமை போதாத் தன் உருக் கொண்டு நின்றான், தருமத்தின் தனிமை தீர்ப்பான். | 31 |
|
கண்டிலன், உலகம் மூன்றும் காலினால் கடந்து கொண்ட புண்டரீகக் கண் ஆழிப் புரவலன், பொலன் கொள் சோதிக் குண்டல வதனம் என்றால், கூறலாம் தகைமைத்து ஒன்றோ, பண்டை நூல் கதிரோன் சொல்ல, படித்தவன் படிவம்? அம்மா! | 32 |
இராமன் அனுமனைக் குறித்து இலக்குவனிடம் வியந்து பேசுதல்
|
தாள் படாக் கமலம் அன்ன தடங் கணான், தம்பிக்கு, 'அம்மா! கீழ்ப் படாநின்ற நீக்கி, கிளர் படாது ஆகி, என்றும் நாட் படா மறைகளாலும், நவை படா ஞானத்தாலும், கோட்படாப் பதமே, ஐய! குரக்கு உருக்கொண்டது' என்றான். | 33 |
|
'நல்லன நிமித்தம் பெற்றேம்; நம்பியைப் பெற்றேம்; நம்பால் இல்லையே, துன்பம் ஆனது; இன்பமும் எய்திற்று; இன்னும், வில்லினாய்! இவனைப் போலாம் கவிக் குலக் குரிசில் வீரன் சொல்லினால் ஏவல் செய்வான்; அவன் நிலை சொல்லற்பாற்றோ?' | 34 |
சுக்கிரீவனை அழைத்துவர, அனுமன் செல்லுதல்
|
என்று, அகம் உவந்து, கோல முகம் மலர்ந்து, இனிதின் நின்ற குன்று உறழ் தோளினாரை நோக்கி, அக் குரக்குச் சீயம், 'சென்று, அவன் தன்னை, இன்னே கொணர்கின்றேன், சிறிது போழ்தில்; வென்றியிர்! இருந்தீர்' என்று, விடைபெற்று, விரைவில் போனான் | 35 |
மிகைப் பாடல்கள்
|
அன்ன ஆம் என வெருவி, அங்கண் நில்லாது, அருகு துன்னு வானரர்களொடு தோம் இலா மேரு நிகர் என்னும் மாமலை முழையில் எய்தினார்; எய்தியபின், நல் நலம் தெரி மனதின் நாடி மாருதி மொழியும். | 2-1 |
|
தாரன், நீலனை, மருவு தாம மாருதியை, முதல் வீரரோடு, இரவிசுதன், மேரு மால் வரையை நிகர் பார மா மலையின் ஒரு பாகம் ஓடுதல் புரிய, ஆர மார்பரும், அதனின் ஆகுமாறு உறல் கருதி, | 2-2 |
|
மானை நாடுதல் புரிஞர் - 'வாலி ஏவலின் வருதல் ஆனவாறு' என மறுகி, ஆவி சோர் நிலையர், தொடர் ஏனை வானரர் சிலரும் ஏக, மா முழையில், முழு ஞான நாதரை, அறிவின் நாடி, மாருதி மொழியும்: | 2-3 |
|
உலகு தங்கிய பல தொல் உயிர்கள் உயர்ந்திடு பரிசில் இலகும் இங்கிதம் உடையர்; இசையின் இன்புறு சுருதி அலகு இல் விஞ்சைகள் உடையர்; அகிலமும் தொழு கழலர்; விலகு திண் கொடு வினைகள் வெகுளிகொண்டு அடு விறலர். | 8-1 |
|
சிவனும் அம்புய மலரில் அயனும் இந்திரை கொழுநன் அவனும் வந்திட உதவும் அரி எனும் பிரமம் அது துவளும் அஞ்சன உருவு தொடரு செங் கமல மலர் உவமை கொண்டு இதில் ஒருவன் உலகில் வந்ததுகொல் என. | 8-2 |
|
மற்றும், இவ் உலகத்து உள்ள முனிவர், வானவர்கள், ஆர், இச் சொல் திறம் உடையார்? மற்று எச் சுருதியின் தொகுதி யாவும் முற்று அறிதரும் இம் மாணி மொழிக்கு எதிர், முதல்வர் ஆய பெற்றியர் மூவர்க்கேயும், பேர் ஆற்றல் அரிது மன்னோ'. | 19-1 |
|
இருக்கன் மா மைந்தரான வாலியும், இளவல்தானும், செருக்குனோடு இருக்கும்காலை, செறுநரின் சீறி வாலி நெருக்குற, வெருவி, இந்த நெடுங் குவட்டு இருத்தான் தண்பால் - மருக் குலாம் தாரீர்! - வந்தது அவன் செய் மா தவத்தின் அன்றோ? | 21-1 |
தேடல் தொடர்பான தகவல்கள்:
2. அனுமப் படலம் - Kambar Books - கம்பர் நூல்கள் - Tamil Literature's - தமிழ் இலக்கியங்கள் - அனுமன், எல்லாம், இராமன், என்றான், என்னும், பொருள், அஞ்சுறு, அனையர், அதனின், செல்வம், ஒருவன், மாருதி, வெருவி, உலகில், நெடிது, இவர்கள், தருமம், நோக்கி, சென்று, நிலையர்