யாயா கியளே மாஅ யோளே மடைமாண் செப்பில் தமிய வைகிய பெய்யாப் பூவின் மெய்சா யினளே பாசடை நிவந்த கணைக்கால் நெய்தல் இனமீ னிருங்கழி யோத மல்குதொறும்	5
கயமூழ்கு மகளிர் கண்ணின் மானும் தண்ணந் துறைவன் கொடுமை நம்மு னாணிக் கரப்பா டும்மே.
- கயமனார்.

இயல்பாகவே மாமை நிறத்தை உடையவளாகிய தலைவி இப்பொழுது மூட்டு வாயால் மாட்சிமைப் பட்ட செப்பினுள் இட்டு அடைப்பத் தனித்தனவாகிவைகிய சூடப்படாத பூக்களைப் போல உடல் மெலிந்தாள்; பசுமையாகிய இலைக்கு மேலேஉயர்ந்து தோன்றும் திரட்சியை உடைய காம்பைஉடைய நெய்தல் பூவானது கூட்டமாகிய மீன்களைஉடைய கரிய கழியின்கண் வெள்ளம் அதிகரிக்குந்தோறும் ஆழமான குளத்தில்முழுகும் மகளிரது கண்ணை ஒத்தற்கு இடமாகிய தண்ணிய துறையை உடைய தலைவனது கொடுமையை நம் முன்னே சொல்லுதற்கு நாணமுற்று மறைத்தலை உடைய சொற்களைச் சொல்லுகின்றாள்; ஆதலின் கற்புக்கடம் பூண்டவளானாள்.

முடிபு: மாயோள் மெய் சாயினள்; துறைவன் கொடுமை நாணிக் கரப்பாடும்; ஆதலின் அவள் யாயாகியள்.    

கருத்து: தலைவனது கொடுமையைத் தலைவி மறந்து அவனைஏற்றுக் கொள்வாள்.