சுனைப்பூக் குற்றுத் தொடலை தைஇப் புனக்கிளி கடியும் பூங்கட் பேதை தானறிந் தனளோ இலளோ பானாட் பள்ளி யானையி னுயிர்த்தென் உள்ளம் பின்னுந் தன்னுழை யதுவே.	5
- கபிலர்.

நடு யாமத்துப் படுத்துத் துயிலுதலையுடைய யானையைப் போலப் பெருமூச்சு விட்டுக்கொண்டு எனது நெஞ்சம் நான் தலைவியைப் பிரிந்து வந்த பின்னரும் அவளிடத்திலே இருக்கின்றது; சுனையில் மலர்ந்த மலர்களைப் பறித்து மாலையைக் கட்டி தினைப் புனத்திற் கதிரை உண்ணும் பொருட்டு வீழும் கிளிகளை ஓட்டுகின்ற பூவைப் போன்ற கண்ணையுடைய பேதையாகிய அத்தலைவி இதனை அறிந்தாளோ இல்லையோ!

முடிபு: என் உள்ளம் தன்னுழையது; பேதை அறிந்தனளோ! இலளோ!    

கருத்து: என் உள்ளம் தலைவியின்பால் உள்ளது.